“Zeg, ik kom waarschijnlijk niet naar het familiefeest volgende maand. Als het goed is ben ik dan dood.”
Aan de telefoon een oude vriend van de familie met dit intrigerende bericht. “Als het goed is?”
“Ja. Ik wil dat graag omdat ik kanker heb en geen behandelingen meer wil. Nu kan ik nog helder van geest uitstappen; als ik onder de morfine zit is voor mij de lol er toch wel af. Maar er zijn nog wat protocolaire problemen. De huisarts wil wel meewerken maar moet een second opinion vragen en die tweede arts heeft in tien minuten besloten dat ik nog niet dood mag. Nu moet ik dus gaan bedenken hoe ik het dan moet aanpakken. Maar, zoals gezegd, als het goed is kom ik in elk geval niet op het feest omdat ik dood ben.”
Tjonge.
“En hoe is dat dan voor je, om te weten, tenminste heel hard te hopen, dat je over een weekje dood bent? Wat verandert dat aan het leven?” wil ik natuurlijk weten.
De man zucht diep en het klinkt mal genoeg tamelijk gelukzalig als hij antwoordt: “Het is geweldig! Klinkt dat raar?”
Ja, dat klinkt raar. Maar zijn opgetogen verslag van de gebeurtenissen in zijn leven, in het licht van de dood, maakt doodgaan opeens onverwacht aantrekkelijk.
“Alles wordt intenser,” vertelt hij. “Plekken waar ik altijd graag kwam bezoek ik nog een laatste keer en ik geniet ervan met volle teugen. Het groen is groener. En de mensen… Opeens hoor ik van mensen dat ze me lief vinden, dat ze me zullen missen. Soms wist ik helemaal niet dat ze zich zo met me verbonden voelden. Ik ben ook mensen gaan opzoeken uit het verleden. Drie meisjes met wie ik vroeger op school zat. Een geweldige avond had ik met ze! En met de familie: samen zitten huilen. Daar moet je dan wel voor doodgaan, maar het is een geweldige ervaring om zo met elkaar verbonden te zijn en zo emotioneel te kunnen zijn samen.
Er is geen tijd meer voor flauwekul; als ik het nu niet zeg zeg ik het nooit meer. Ik heb niks meer te verliezen, dus overdreven beleefdheidsvormen kunnen beter achterwege blijven. Er is oprechte belangstelling, oprecht meeleven en intensief contact. Geweldig vind ik het! Het is echt een aanrader hoor: je moet ook es doodgaan joh!”
Ik beloof hem dat ik dat zeker een keertje zal gaan doen. En ik neem me voor om niet zo lang te wachten om het groen groener te zien en mijn contacten oprecht en intensief aan te gaan. Ik aarzel nog een beetje over het bezoeken van mensen van lang geleden. Er zijn er zeker een paar die ik dolgraag nog zou willen zien als ik wist dat ik dood zou gaan volgende week. Maar hoe zeg ik dat? “Hoi, ik stel me voor dat ik dood ga en dan wil ik nog een keer met je samen zijn, naast je liggen, in je ogen kijken, je stem horen…” Misschien is dat de geheime kracht van de dood in zicht wel: dat het niet meer uitmaakt wat ik zeg. Als het maar waar is.
Ik heb de man een fijne dood toegewenst voor ik ophing.
Maar zo leven. Dat wil ik leren. Voordat ik niet anders meer kan.
Je moet ook es dood gaan joh!
Geplaatst in Blog, Geen categorie en getagd met aandacht, dood, euthanasie, leven, levenslust, oefening, waardering.
Yoeke,
weer te mooi! het is waar als iemand op sterven ligt … de aankondiging heeft gedaan dat hij of zij dood zal gaan, dan heb je andere gesprekken. Beleef je de momenten met die persoon anders. En soms zou je dan idd kunnen wensen om dit op te roepen en toch nog in het leven te blijven.
Met een enkeling heb je in het leven wel intensieve gesprekken en contacten. Veel mensen kiezen er echter voor om oppervlakkig te leven en niet echt te delen. Als het dan wel gebeurt zijn die momenten en mensen me zo dierbaar! Jij bent ook zo iemand die het net uit de weg gaat maar aan gaat! Mijn dank daarvoor..
liefs Tara
Wat lief van je Tara, dank je wel! Ik ben nog steeds aan het oefenen, fijn dat je het zo zegt.
Prachtig stuk, Yoeke.
“Er is geen tijd meer voor flauwekul.” Die houd ik in gedachten.
Hartelijke groet,
Ed Nissink.
Mooie blog! Ik volg dit jaar een programma en dat heet A Year to Live. Het is een programma van Stephen Levine. In dit jaar vraag ik me bij alles af ‘wat zou ik doen als ik nog een jaar te leven heb’. En het jaar ziet er echt anders uit. Kleine dingen worden ineens veel belangrijker, gesprekken worden dieper en intenser. En omdat ik tegen mensen vertel dat ik dit jaar zo leef worden mensen ook veel opener, ze durven ook meer hun kwetsbare kant te laten zien. Want wie vraagt er nu aan het einde van een gesprek: “hebben wij alles tegen elkaar gezegd? Kan één van ons twee over een uur doodgaan zonder dat we ons schuldig voelen omdat er iets niet gezegd is?” Probeer het maar eens, gesprekken worden echt anders.
Leef je leven alsof het je laatste jaar is, geniet ervan! Petra
Geweldig plan om het zo te doen. Kan me voorstellen dat dit je leven enorm intensiveert. En hoe zou het zijn om je een jaar voor te stellen dat je niet dood gaat?
Gek genoeg vind ik je laatste vraag prettiger om in praktijk te brengen.
Ik laat dan meer de dingen gebeuren zoals ze gaan.. organisch zeg maar, meer ontspannen. En ondertussen wel verder met mijn missie om steeds ECHTER te zijn en te reageren.
Ja, de periode dat ik besefte ook zomaar dood te kunnen gaan heb ik gelukkig achter me gelaten.. het gaf me teveel stress.