Dinsdag was ik op de Posbank. Daar ziet het er zo uit. Echt, niks aan gefotoshopt.
Ik had er afgesproken met een vriendin voor een wandeling want dat is goed voor ons. Om te voorkomen dat we ons gesprek de hele tijd zouden moeten onderbreken met uitroepen dat het hier zo mooi is, maakte ik direct bij aankomst deze foto en stuurde die naar haar door (zij was natuurlijk wat later). ‘Mooi he? Dan hebben we dat maar vast gehad,’ appte ik er bij.
Het hielp natuurlijk geen klap: elke bocht die we namen bood een fris adembenemend uitzicht op bloeiende heide, heuveltjes, vlindertjes, knoestige dennen en struikjes vol bessen. Het is een natuurwet dat de mens op zo’n moment verzucht dat het allemaal prachtig is, hier. Je houdt het niet tegen. En het helpt ook zo goed, zo’n wandeling! Zon op de huid, frisse lucht, beweging, overweldigende natuur die alles relativeert en dan ook nog een goed gesprek over partners waarbij je elkaar om de beurt verzekert dat je een man nu eenmaal niet kunt veranderen. Heerlijk.
Heidelandschapje
Toen ik vanochtend de foto opende op mijn computer zag ik een heidelandschap. Zo eentje waar je er, zeker in de tijd van de bloeiende heide, nu zo’n beetje, honderden per dag ziet voorbij komen. Clicheeee… Maar waar. Mooi. Echt. We kunnen wel cool uit de hoek willen komen met een design van plaatstaal en dubbel glas, maar mooi is mooi, ook als duizenden mensen voor ons dat ook al hebben geconstateerd.
Nee, de liefde dan, dat is een clichee
Dat geldt net zo goed voor teksten. De liefde beschrijven zonder clichees, ik geef het je te doen. Uiteindelijk is een diepgevoelde als een heidelandschap: bekend terrein, een prachtig landschap voor heel veel mensen die het zelf hebben ervaren. Zeg het dus maar gewoon zoals het is, in je tekst. Ook als het klinkt als een clichee.