Het Schrijfpentagram – schrijven als spel

Als Geest kan spelen, ontstaan de mooiste creaties


We worden doodgegooid met structuren en systeem, protocollen en procedures. Da’s jammer.
Want Geest houdt van spelen. Onze geest, welteverstaan. Geest wil dartelen en huppelen, buitelen en flapperen en zich verwonderen en verbazen en zomaar iets doen wat helemaal nergens nut voor heeft maar wel lekker is om te doen. Da’s mooi.
Vanuit die houding ontstaan ook de mooiste creaties. De bron van je eigen woordenstroom ontdek je als je er al spelend tegenaan loopt.
Als al die schrijfstructuren en tekstsystemen die je geleerd hebt eventjes een tijdje uit je hoofd mogen, schrijf je dus beter, lekkerder en inspirerender. Dan spring je in de wilde chaos aan ideeën, emoties en ervaringen die je met je meedraagt.
Wil je dat delen met anderen, dan is het zaak om keuzes te maken over wat je wel en niet opschrijft. De essentie weergeven. De bijzaken even laten zitten.
Die keuzes kun je maken met het Schrijfpentagram. Dat is een magisch schrijfgereedschap dat ik heb ontwikkeld omdat ik zelf ook behoorlijk allergisch ben voor al die schrijfstructuurfanaten. Met het Schrijfpentagram bepalen je lichaam, je hart en je gezonde verstand samen wat je schrijft.
Je voelt of je tekst klopt.
En met kloppen, structuurfanaten, bedoel ik gewoon dat de 5 W’s er in te herkennen zijn. Dat alle informatie die je wilde geven in je tekst staat.
Dat is vooral belangrijk als je schrijft om klanten te werven voor je eigen bedrijf, organisatie of praktijk.
Als je eenmaal je persoonlijke Schrijfpentagram hebt gevonden, houd je daar in al je teksten plezier van.
Je kunt het zien als de gestoffeerde schommel waarop je even kunt uitrusten om de speeltuin in je geest mee te overzien.
Of als de waterstraal waardoor je de glijbaan nog sneller af kunt roetsjen.
Of eh… als het bontgekleurde warme dekbed dat over je boomhutbed ligt zodat je de hele nacht in het bos kunt blijven luisteren naar alle geluiden om je heen en in je.
Geest wil namelijk spelen.
Ook als je schrijft.
Of als je potentiële klant jouw tekst leest.

Ik leer je in een dag hoe je het Schrijfpentagram gebruikt tijdens de workshop Functioneel Schrijven in Hilversum, op 7 mei.
Voor 160 euro heb je de hele dag -en de rest van je leven- schrijfplezier. Schrijf je nu meteen in, want er kunnen maximaal zes mensen meedoen.
Meer informatie: dagworkshop Functioneel Schrijven 
 

 

Hoe pakt een blinde blind een kaart?

Met handschoen kan een blinde blind pakken


“Eh… Tarotkaarten zijn zeker niet zo handig he?” realiseerde ik me bij het plannen van de workshop ‘Werken met de vijf elementen’ in Centrum Wakan in Velsen-Noord. Geen probleem, vond een van de blinde deelnemers.
“Je hoeft echt niks anders dan anders te doen hoor omdat we blind zijn,” verzekerde Tinah me. Met een groepje van negen mensen, waarvan vier blind of slechtziend, zouden we een dag lang ‘werken met de vijf elementen’. Een workshop om kennis te maken met alledaagse magische technieken om het leven net effe gemakkelijker te maken. De workshop zelf gaf ik al heel wat keer, maar nog nooit met blinden.
Ik ben er een groot voorstander van dat je zelfstandig je eigen ontdekkingen kunt doen om ook zelf te bepalen wat je daarvan belangrijk vindt om als nieuw inzicht te behouden. Daarom heb ik toch gezocht naar een manier om een ‘orakel’ te kunnen gebruiken dat ook voor blinden zelfstandig te gebruiken is bij het nadenken over levensvragen. Het ‘Orakel van Pan’ werd het. Een grote soeppan, gevuld met zo’n honderd alledaagse voorwerpen.
Bij de meeste orakels gaat het erom dat een bepaald beeld de intuitie aanspreekt en door associaties een antwoord ontstaat op de vraag die gesteld wordt.
Toeval is dan belangrijk, omdat dat nu eenmaal de taal is die de goden graag spreken.
Door de pan rond te laten gaan – zoals je ook met een set Tarotkaarten kunt doen om een bepaald beeld te krijgen voor iedereen -, kon nu iedereen geen kaart maar een voorwerp pakken om dat te duiden als symbool.
*Een zakmes dat niet opengaat – geen keuze durven maken of niet daadkrachtig zijn, maar wel jezelf de illusie geven dat je je eigen situatie niet kunt veranderen.
*Een pannensponsje – eerst eens even stevig moeten poetsen om oude overtuigingen weg te krijgen. En pas op voor krassen!
*Een microfoon – zeg het nou maar eens gewoon!
Dat soort dingen.
Het zien van de voorwerpen gaat uitstekend met de getrainde handen van blinden. Punt is alleen: hoe pak je blind als je vingers direct herkennen welk voorwerp je ‘bij de hand’ hebt in die pan? Vandaar dat iedereen die aan de beurt was om een voorwerp te pakken even een stugge handschoen om kreeg. Zo kan ook een blinde blind een kaart pakken zonder dat het een kaart is.
Wie ook eens met het Orakel van Pan wil kennismaken is natuurlijk van harte welkom. Mail effe.

Op de radio

Uurtje op de radio over de zin van het leven


Een uur lang praten over de zin van het leven. Wat een luxe! Rinus van Warven, van Radio Tendens, op Omroep Gelderland, nodigde me er voor uit.
Waarom maken we structuren en protocollen om volledig mens te worden?
Kunnen we de last die god op Haar schouders torst niet effe een beetje lichter maken door zelf de handen uit de mouwen te steken?
Hoe wil de geest waaien en hoe krijgen we die zo ver?
Zijn we allemaal collega’s in het grote bedrijf dat onder management van de goden staat?
Wat bedoelde de Cheshire Cat van Alice? Hebben we een bestemming en zo ja komen we daar dan ook aan? Is dat voor iedereen hetzelfde?
Hoe vinden we het goddelijke in onszelf zodat we niet meer afhankelijk zijn van religie?
Een vrolijk gesprek over leven, dood, creativiteit en gelijk worden aan god door uniek te zijn, zelf te scheppen en ons lekker te ontplooien.
Met een potje blufscrabble om nieuwe mogelijkheden te scheppen op ons pad naar wereldvrede.
Zoek zelf even naar de uitzending op
Radio Gelderland 07.00-08.00 30 oktober 2011


 

Stevig in je schoenen staan

 

Als je wortels hebt kun je groeien


 
In woelige tijden is het prettig om stevig in je schoenen te staan.
Hoe vaker je daarmee oefent onder rustige omstandigheden, hoe sneller en efficiënter je hetzelfde effect bereikt in woelige tijden: zo kun je flexibel en krachtig je uitdagingen aan.
Een van de belangrijkste oefeningen uit de Reclaimingtraditie is ‘gronding’ door middel van de ‘levensboom’ visualisatie. Gebruik het in elke lastige situatie, bij vermoeidheid, om energie bij te tanken en, hm, daar tussendoor.
 
Oefening 1

Goed gronden

Ga rustig en ontspannen staan. Zorg dat je knieën een tikje gebogen zijn. Sluit je ogen. Haal diep adem. Op je uitademing stel je je voor hoe uit je voetzolen wortels groeien.
Stel je voor hoe de wortels door de vloer van je kamer heen groeien, door het beton van het fundament, door de modder, door een zandlaag, door de aarde waarin de beenderen van onze voorouders begraven liggen, door waterlagen, door rotsen, dieper en dieper…
Je wortels groeien zo diep dat ze het middelpunt van de aarde raken, waar de kolkende lava gloeit en borrelt. Alles wat je niet meer nodig hebt aan zorgen, problemen, laat je door de wortels in die kolkende massa glijden, waar het wordt getransformeerd tot bruikbare energie.
Die rode aarde energie zuig je op met je wortels. Je voelt hoe de energie omhoog komt door alle aardlagen heen, tot het bij je voeten is aangekomen. Zuig de rode aarde energie in je op, via je benen naar je buik. Voel hoe een deel van die energie verder omhoog gaat, je kruin uit. Daar groeien er takken van die omhoog reiken naar de hemel, door de ozonlaag, naar de sterren. Daar nemen de takken de blauwe kosmische energie op uit het sterrenstelsel. Zuig ook die kracht in je op naar beneden, via je takken, via je kruin naar binnen, langs je hals, naar je buik, waar de blauwe kosmosenergie zich vermengt met de rode aarde-energie tot een prachtig gekleurde bal van energie die je voedt. Je staat stevig als een boom. Je lichaam verbindt de aarde en de kosmos en jij bent deel van beiden.
Blessed be.

De vliegtuigwet

“In tijden van crisis: doe altijd eerst je eigen zuurstofmasker voor
en help daarna pas anderen.”

Oefening 2

Energiedouche

Een simpele oefening die steeds sneller en beter werkt naarmate je ‘m vaker doet.
Begin ermee als je onder de douche staat.
Volg met je aandacht het water dat van je kruin langs je lijf naar je voeten stroomt, het afvoerputje in. Alles wat nog aan je kleeft wordt zo weggespoeld om getransformeerd te worden.
Stel je nu voor hoe het water verandert in helder licht, dat niet alleen je huid maar ook je hele energiesysteem reinigt. Volg met je aandacht hoe het licht bij je kruin je lichaam binnenstroomt, naar beneden om bij je voetzoelen je lijf te verlaten en mee te nemen naar het afvoerputje. Alles wat je aan zorgen, oordelen en vermoeidheid bij je droeg wordt zo weggespoeld om getransformeerd te worden.
Door je aandacht op je voeten te blijven richten wordt bovendien je hoofd vanzelf leger.
Zorgen nemen namelijk veel ruimte in beslag en er gebeuren geen rampen als je ze laat gaan. Mocht dat nodig zijn, dan weten ze je vanzelf wel weer te vinden.
Oefening 3

Werken met energie

Koude lichaamsdelen? Pijn? Lastig probleem? Stuur er energie heen. De regel is:

Energie volgt adem
Adem volgt aandacht.

Probeer ’t uit: richt je aandacht op je linkervoet. Laat je adem erheen stromen. Voel hoe de energie volgt: je voet wordt warmer, of gaat tintelen, of voelt dikker aan, of er gebeurt nog iets anders dat uniek is voor jou om je energie mee waar te nemen. Probeer dit uit bij verschillende lichaamsdelen en merk dat het bij het ene stukje makkelijker lukt dan bij het andere. Herhaal.
-Deze oeroude regel heb ik geleerd van T. Thorn Coyle –
Meer oefeningen?
Mail me voor een consult of schrijf je in voor een workshop.

Ben je een tekortschieter of een tekortkomer?

Dit is dus – ik wist ook niet dat het bestond – de tijd van de grote najaarsschoonmaak.
Eerder schreef ik dat we troep bewaren ‘voor het geval dat’. Heb je dan nog zo’n handige koevoet of spijkerbroekknoop liggen, dan ben je blij.
Wat is in de praktijk nu ‘het geval dat’?
Kort gezegd willen we voorbereid zijn op situaties waarin we niet willen tekortkomen of tekortschieten.

Bang dat je tekort komt? Dit keer niet!


-Tekortkomen:
Veel mensen zijn in een bepaalde periode van hun leven veel tekortgekomen. Aandacht bijvoorbeeld, omdat hun ouders het te druk hadden met ruzie maken inplaats van netjes te scheiden. Of veiligheid, omdat ze een ernstige ziekte hadden, geopereerd werden, lang van huis waren, te maken hadden met geweld. Of ze kwamen tekort aan plezier, omdat alles gericht was op presteren en braaf zijn.
Wie veel tekort kwam heeft zichzelf geleerd om voorraadjes te maken. Het lichaam werkt zo (volg een tijd een strikt dieet en het lichaam leert zichzelf om nijver vetten op te slaan als er weer eens wat eten komt, zodat je nog dikker wordt) en de geest ook: een tijd tekortkomen geeft altijd het gevoel dat er een buffer moet worden opgebouwd van iets, een idee, een ding, dat de klap kan opvangen ‘voor het geval dat’. Het geval dat is dus een situatie waarin je opnieuw het gevoel hebt tekort te komen. Daarom zit het tasje van een tekortkomer vol met snoepjes, snoeppapiertjes en kapotte suikerzakjes als er een tekort aan aandacht en troost is geweest (zoetigheid wordt veel gegeten als het effe tegenzit). En het zit vol met extra kleding als er te weinig bescherming is geweest, of te weinig erkenning voor de persoonlijkheid zelf.
In het huis van de tekortkomer is dit natuurlijk ook prachtig te zien: overal staat wel wat, de schuur, zolder en alle kasten puilen uit van de handige enkele sokken, kromme spijkers en palletjes-waarvan-niemand-meer-weet-waar-het-op-past. Je weet immers maar nooit.

En wie schiet jou te hulp?


-Tekortschieten:
Veel mensen (en vaak zijn dat dezelfde als de tekortkomers, maar ze gingen er anders mee om) hebben ook meegemaakt dat zij hulp nodig hadden in een bepaalde periode van hun leven en dat niet kregen. Of, ook akelig, dat iemand anders hulp nodig had en zij dat niet konden geven.
Zij wijden zich nu aan het bieden van snelle hulp. In hun tas zit de duvel en z’n ouwe moer ‘voor het geval dat’ iemand anders het nodig heeft. De tas puilt uit van pure dienstbaarheid. Pleisters, koeken, kinderspeelgoed, zakdoekjes, pennen, naaisetje, oploskoffie, motorzaag… Serieus: tijdens een workshop Damestasjeslezen verzuchtte een vrouw eens dat haar ‘finest hour’ zou zijn als er een amokmaker door de stad zou brullen: ‘Ik heb een motorzaag nodig!’ en dat zij dan haar tasje open zou knippen en kon zeggen: ‘Oh, die heb ik toevallig net bij me!’
Door anderen van dienst te zijn bewijzen ze niet alleen dat ze zorgzaam en lief zijn; ze maken zich ook nog es onmisbaar. Het enige dat ze niet bij zich hebben is ruimte voor zichzelf. En, oh ja, ruimte voor de ander om het eigen oplossend vermogen te trainen aan de interessante uitdagingen die het leven zo gul aan ons stelt.
Dit zijn de gevallen dat, waarvoor we troep om ons heen verzamelen.
Het grappige is: we komen tegenwoordig niet meer tekort. En we schieten ook niet tekort. Want als het erop aan komt verzinnen we wel wat.
Nu alleen nog even over de koekoeksvrouwen die helemaal niks willen verzamelen en voortdurend alles weg doen, al is het maar om plaats te maken voor de zojuist in een vlaag van enthousiasme aangeschafte gloednieuwe spul of kleer. Daar is ook al iets wonderlijks mee mis gegaan. Een volgend blog meer daarover.
Commentaar? Commaarop! 
 

Zelf een ritueel maken

Zelf een ritueel maken is het beste glijmiddel om de stap van toen naar straks te zetten. Elke grote verandering wordt namelijk simpeler als je er, met een ritueel, aandacht aan besteedt.
Rituelen laten de drempel tussen twee levensfases fluorescerend oplichten. Een geboorte, een overlijden, een huwelijk, maar ook een echtscheiding, het behalen van een diploma, een nieuwe baan, een nieuw seizoen… perfecte momenten voor een zelfgemaakt ritueel met betekenisvolle, magische handelingen. Huh? Nou, gewoon.

Een ritueel maken: leuk en zinvol

Elke handeling waar bewust een intentie aan wordt gekoppeld is een magische handeling. Een ritueel, groot of klein. Of het nou het vouwen van de handen voor een gebed is, zout over je schouder gooien als je ruzie hebt gehad, de ander gezondheid toewensen bij het drinken van een glas, stofzuigen na een heftige ruzie of intense fijn-dat-je-er-weer-bent-seks na lange afwezigheid. Of een cirkel van vrienden die letterlijk om je heen staan en je allemaal iets goeds toewensen voor je 50e verjaardag.
Voor handvast- en trouwrituelen vind je hierbij een pdf met een handleiding om zelf een ritueel te maken.

Iemand die een ritueel met me bedenkt?

Als je wilt overleggen wat wel en niet werkt, of liever samen met mij een ritueel bedenkt, dan weet je me te vinden. Je kunt me ook inhuren om het ritueel betekenisvol en heel persoonlijk met je uit te voeren.
Meer voorbeelden van rituelen en hun functie via deze pagina.
Download de pdf ritueelmaken (alleen voor eigen gebruik)
 
rituelen maken veranderingen makkelijker 

De kracht van rituelen

 
De waarde van rituelen is groot, maar de waarde van liefde is groter.
Met liefde en aandacht uitgevoerd, welbewust samen met geestverwanten, ongeacht hun spirituele achtergrond
is de waarde van rituelen misschien voor sommigen wel te groot.

Het lijkt dan opeens te gaan om een serie handelingen die in een bepaalde volgorde en door een bepaald aantal personen moet worden uitgevoerd, inplaats van om de waardevolle en integere intentie van rituelen.
Tot ieders spijt moest ik daardoor op dringend verzoek uit religieuze kringen het veelgelezen blog over een waardevol huwelijksritueel dat ik samen met een kerkelijk geestelijke uitvoerde, verwijderen.


“People should not worry as much about what they do but rather about what they are.
If they and their ways are good, then their deeds are radiant.
If you are righteous, then what you do will also be righteous.
We should not think that holiness is based on what we do
but rather on what we are,
for it is not our works which sanctify us
but we who sanctify our works.”

– Meister Eckhart – 

Eigen toekomst liever een verrassing

Een zwarte spiegel - om de toekomst van anderen in te lezen. Niet die van jezelf.


We zaten al een hele tijd te praten over Damestasjeslezen, de interviewer van Paravisie en ik. Nou ja, ik vertelde, hij stelde vragen, het was immers een interview.
Zijn laatste vraag overviel me een beetje: “Hoe zie je je eigen toekomst als damestasjeslezer?”
Ik barstte per ongeluk in lachen uit. Mezelf zien als damestasjeslezer is al een beetje mal, maar mezelf in de toekomst zien nog veel meer.
“Nou eh… Niet, denk ik,” zei ik dus een beetje verlegen, want veel liever had ik gewoon een goed antwoord gegeven.
“Hm,” knikte hij, terwijl hij een aantekening maakte. “Dat zeggen ze bijna allemaal in deze branche.”
Nou was ik nog beduusder. “Ja,” legde hij uit, “mensen die voor anderen orakelen of waarzeggen zeggen bijna allemaal dat ze niet kijken naar hun eigen toekomst. Daar houden ze zich liever niet mee bezig. Ze laten zich liever een beetje verrassen.”
Dus wel anderen van dienst zijn met een blik in hun toekomst, maar niet in die van henzelf…
Een soort vegetarische slagers zijn het dus, orakelaars. En waarom?
Misschien omdat je na vaak in de toekomst te kijken voor anderen wel weet dat het weinig uitmaakt om te zien welke kant het op gaat. Het komt er immers veel meer op aan welke keuzes je vandaag maakt en hoe je verwerkt wat er nu gebeurt.
Misschien is het ook wel omdat we nu eenmaal graag het beroep kiezen dat ons precies de uitdaging biedt die we het minst aan durven te gaan. Al eerder viel het me op dat de meeste journalisten bijvoorbeeld (ikzelf incluis) zichzelf als behoorlijk verlegen zien. Maar geef ze een journalistieke opdracht en ze spreken zonder hakkelen God Zelf aan om Haar een belangrijke vraag te stellen. In functie durven ze alles, zonder notitieboekje maar heel weinig. Veel politieagenten blijken autoriteitsproblemen te hebben, therapeuten kozen vaak hun vak omdat er nog een diep onverwerkt verdriet sluimert, menig IT-er is in het dagelijks gebruik volkomen chaotisch terwijl programmeren functioneert bij de gratie van ordening en overzicht.
Eigenlijk niks bijzonders dus, dat wie orakelt of waarzegt voor anderen liever geen blik in de eigen toekomst werpt. Ik mag als damestasjeslezer eigenlijk al blij zijn als ik het aandurf om uit te kijken met oversteken…
PS: Het interview zal in augustus verschijnen in Paravisie. Geloof ik. Maar met zekerheid valt zoiets natuurlijk nooit te zeggen, ’t blijft kijken in de toekomst en daar doe ik liever niet aan.

Vooral niet loslaten

“En nou ga ik het anders doen,” bedacht ik toen ik mijn overweldigende irritatie voor die luidruchtige medecursist voelde opborrelen als gloeiende lava.
Ik moest ermee afrekenen voordat die lava mijn handen zouden bereiken en ik een lel zou gaan uitdelen, gewoon, per ongeluk, maar heel erg welgemeend.

Lekker vasthouden werkt soms beter


“Gewoon loslaten,” is het gebruikelijke advies onder Verstandige Mensen als er irritaties optreden, wrok, jaloezie, woede, heftig begeren of andere aardse gevoelens de overhand dreigen te krijgen.
In het vuur gooien, de rivier af laten drijven, er doorheen ademen of begraven blijkt in de praktijk voor mij meestal niet zo effectief te zijn. Ik schrijf mijn grieven op een briefje, steek het in de fik, beleef een aangenaam moment van Heelheid met de Kosmos en Terugkeer van de Balans in mijn leven, om de volgende dag te moeten constateren dat dat wat ik heb losgelaten op gluiperige sokken het achterdeurtje van mijn bewustzijn weer ingeslopen is.
Niks loslaten. Vasthouden dan maar. Toen ik de luidruchtige medecursist tegen kwam tijdens een pauze omhelsde ik hem dus stevig en, dicht tegen elkaar aan geleund vertelde ik hem: “Wat ben jij luidruchtig! Soms irriteert het me zo dat ik je wel kan slaan.”
Hij grinnikte en zei oprecht en volkomen eerlijk: “Yep, that’s me!”
“En kun je daar nou helemaal niks aan doen?” wilde ik natuurlijk weten.
“Nee, dat gaat niet. Zo ben ik.”
“Okee, dan kan ik me daarop instellen.”
We gaven elkaar een stevige knuffel en per direct was de irritatie verdwenen.
Hier stond een luidruchtig mens. Hij kon niet anders.
Nou ja… Iedereen heeft wel wat.
Ik ga het nooit meer proberen, dat loslaten. Gewoon vasthouden, dat werkt veel beter. En het is nog gezelliger ook.
 

'Dat is helaas niet zo'

"God is helaas geen vrouw"


Er is voor mij persoonlijk maar een broodje voor na een vrolijke sessie damestasjeslezen: shoarma.
Dus stapte ik in Den Haag een shoarmazaak binnen en bestelde er eentje. Van een workshop geven word ik wat vrijpostig, dus ik zeg tegen die gast achter de bar: “Dat zie je niet vaak: een foto van de paus aan de muur van een shoarmazaak.”
De donkere shoarmaman snijdt rustig verder van de lamsvleesrol en zegt: “Zeker geen komkommer erbij?” wat goedbeschouwd een wonderlijk antwoord is op mijn opmerking. “Jazeker wel,” zeg ik stoer. “Ik durf dat best.”
Dan komt hij terug op mijn opmerking. “De baas is katholiek. Daarom.”
“En jij?” vraag ik natuurlijk.
“Ik ben christen,” zegt hij en draait zich om. “Omdat er maar een God is en een Christus de verlosser en een waarheid.”
“Oh, daarom…” zeg ik.
Maar omdat ik altijd wat vrijpostig word als ik een workshop heb gegeven (had ik dat al eens verteld?) informeer ik per ongeluk: “Hoe weet je dat dan?”
“Dat staat geschreven,” legt hij uit, maar het is goed te zien dat hij me nu al een beetje suf vindt dat ik dat niet uit mezelf snap. Hij zet een bordje shoarma voor me neer. Met een beetje sla. “Een waarheid,” herhaalt hij een beetje dreigend. “En die heeft God ons gegeven, maar wij kennen Zijn aangezicht niet, dat kan ik u zeggen.”
Die toevoeging brengt me een beetje van m’n stuk. “Dus God kan ook wel een vrouw zijn?” probeer ik.
Pijlsnel komt zijn antwoord: “Dat is helaas niet zo.”
Wow, denk ik. Had hij, diep in zijn hart, dan ook eigenlijk liever gehad dat zijn God een vrouw was? Ik durf het hem niet te vragen, de vrijpostigheid daalt alweer een beetje.
“En wat geloof u dan, als ik vragen mag?” zegt hij dan, terwijl hij met een staalborstel de grill schoonpiept.
Lastige. “Ik geloof dat we respect moeten hebben voor alles en iedereen, als het leeft, maar ook als het niet leeft,” begin ik. “En dat alles wat we denken en doen consequenties heeft. En dat alles met elkaar samenhangt en dat je eerlijk moet zijn tegen elkaar en dat je elkaar moet helpen om beter te worden dan je was en de wereld mooier te maken dan ie was.” Hij zwijgt. “En dat iedereen z’n eigen naam heeft voor god en z’n eigen waarheid…” flap ik eruit. Hij houdt op met borstelen. Ik ben een beetje bang dat dit het verkeerde antwoord was, hoewel het wel echt waar is allemaal. Voor mij. Op dit moment.
“Misschien zijn er wel meer goden. Niet eentje,” gooi ik er dan ook nog maar even achteraan.
Hij legt zijn staalborstel neer en staart er een tijdje naar. Dan keert hij zich naar mij toe en antwoordt met een zekerheid zoals alleen gelovigen die hebben: “Dat is helaas niet waar. Als het wel waar was zou ik het u zeggen.”
Gerustgesteld door die belofte heb ik hem bedankt, heb mijn broodje shoarma betaald en ben weer naar huis gereden.