De vinger moet IN de neus en dan in de mond.
Het verlangen bereikt het bewustzijn nog niet als de vinger al van de neus in de mond schuift. Iedereen vindt het onsmakelijk, zelfs erover lezen laat het gezicht opkrullen en een beetje wegdraaien. Er moet een reden zijn dat we zo volautomatisch uit onze neus eten. Zelfs al is het vies om te zien en beschamend om al pullikend betrapt te worden. Waarom doen we het dan, waarom? Ik denk dat de oplossing zit in de antistoffen. Vooral nu het stuifmeel met bakken tegelijk over ons uitgestort wordt, strandzandkorreltjes zich nestelen in onze holtes en rokerige vuurtjes voor extra slijmvorming zorgen zitten de neuzen vol zoute klontjes. Neuspullik wordt, tenminste bij mij en mijn gezinsleden, heviger naarmate er meer gedoe in de lucht hangt. Het slijm in de neus heeft een natuurlijke filterfunctie: meer prikkels, meer slijm. Zoals de oester een parel maakt van een zandkorreltje, zo vormen wij zoute klontjes in de neus rond dwarrelend stof bij het uitmesten van de klerenkast, opstuivend zand of walmende houtblokken.
De slijmvliezen nemen gemakkelijk allerlei stoffen op, maar verpakt in opdrogend slijm blijft het hangen in de neus; het spamfilter van onze luchtwegen.
Toch staan we bloot aan die stoffen en moet het lichaam er dus een antwoord op vinden, weerstand tegen opbouwen met antistoffen.
Dat gaat rustiger via de spijsvertering dan via de luchtwegen. Net als bij een vaccinatie of bij een homeopatisch middel kan het lichaam dus soepeler ‘kennismaken’ met de ronddwarrelende stof door die op te eten, liever dan door ‘m in te ademen.
In stappen: irriterende stof dwarrelt rond, komt in neus, wordt ingekapseld door slijm, slijm wordt klontje, klontje wordt uit neus gepullikt en opgegeten, irriterende stof komt ingekapseld en wel terecht in lichaam, waar in alle rust antistoffen kunnen worden aangemaakt.
Wil je dus gezond blijven in deze dwarrelende tijden? Eet dan stevig uit je neus.
N.B.: Aan deze theorie ligt totaal geen wetenschap ten grondslag, maar er is vast wel een theorie te vinden die net zo goed hierop uit zou kunnen komen.