Categorie archieven: Blog

Oh, de maan…

Geplaatst op door

Playing with the moon.pps

Mens en maan: Playing with the moon. Dit mysterie wil je zien.
Het is een ingepakt filmpje dat je gerust kunt downloaden en bekijken als pps.
Zeker op deze bijzondere avond waarop we een volle maansverduistering meemaken.
Wie maakte dit filmpje? Ik wil haar graag huwen. Tips zijn welkom.
Ik kreeg het toegestuurd door Christina Boudewijn-de Kaste, ook zo’n leuk mens!

De waarheid over damestasjeslezen

Geplaatst op door

Achter de tas zie je altijd de vrouw


Eindelijk, hoera en yoepie: ik heb een site die helemaal gewijd is aan damestasjeslezen.
Vooral meer informatie over teambuilding met damestasjeslezen en broekzakkijken, of symposia die moeten worden opgefleurd met een pittige energiser.
De broekzakken, overigens, leiden tegenwoordig steeds vaker tot verrassende onthullingen.
Wat denk jij dat ik er het vaakste in vind?
En als je zelf nog een fijn ‘Tassenverhaal’ hebt: ik verzamel ze. Mag ik die van jou ook?
Komt dat zien!
 

'Dat is helaas niet zo'

Geplaatst op door

"God is helaas geen vrouw"


Er is voor mij persoonlijk maar een broodje voor na een vrolijke sessie damestasjeslezen: shoarma.
Dus stapte ik in Den Haag een shoarmazaak binnen en bestelde er eentje. Van een workshop geven word ik wat vrijpostig, dus ik zeg tegen die gast achter de bar: “Dat zie je niet vaak: een foto van de paus aan de muur van een shoarmazaak.”
De donkere shoarmaman snijdt rustig verder van de lamsvleesrol en zegt: “Zeker geen komkommer erbij?” wat goedbeschouwd een wonderlijk antwoord is op mijn opmerking. “Jazeker wel,” zeg ik stoer. “Ik durf dat best.”
Dan komt hij terug op mijn opmerking. “De baas is katholiek. Daarom.”
“En jij?” vraag ik natuurlijk.
“Ik ben christen,” zegt hij en draait zich om. “Omdat er maar een God is en een Christus de verlosser en een waarheid.”
“Oh, daarom…” zeg ik.
Maar omdat ik altijd wat vrijpostig word als ik een workshop heb gegeven (had ik dat al eens verteld?) informeer ik per ongeluk: “Hoe weet je dat dan?”
“Dat staat geschreven,” legt hij uit, maar het is goed te zien dat hij me nu al een beetje suf vindt dat ik dat niet uit mezelf snap. Hij zet een bordje shoarma voor me neer. Met een beetje sla. “Een waarheid,” herhaalt hij een beetje dreigend. “En die heeft God ons gegeven, maar wij kennen Zijn aangezicht niet, dat kan ik u zeggen.”
Die toevoeging brengt me een beetje van m’n stuk. “Dus God kan ook wel een vrouw zijn?” probeer ik.
Pijlsnel komt zijn antwoord: “Dat is helaas niet zo.”
Wow, denk ik. Had hij, diep in zijn hart, dan ook eigenlijk liever gehad dat zijn God een vrouw was? Ik durf het hem niet te vragen, de vrijpostigheid daalt alweer een beetje.
“En wat geloof u dan, als ik vragen mag?” zegt hij dan, terwijl hij met een staalborstel de grill schoonpiept.
Lastige. “Ik geloof dat we respect moeten hebben voor alles en iedereen, als het leeft, maar ook als het niet leeft,” begin ik. “En dat alles wat we denken en doen consequenties heeft. En dat alles met elkaar samenhangt en dat je eerlijk moet zijn tegen elkaar en dat je elkaar moet helpen om beter te worden dan je was en de wereld mooier te maken dan ie was.” Hij zwijgt. “En dat iedereen z’n eigen naam heeft voor god en z’n eigen waarheid…” flap ik eruit. Hij houdt op met borstelen. Ik ben een beetje bang dat dit het verkeerde antwoord was, hoewel het wel echt waar is allemaal. Voor mij. Op dit moment.
“Misschien zijn er wel meer goden. Niet eentje,” gooi ik er dan ook nog maar even achteraan.
Hij legt zijn staalborstel neer en staart er een tijdje naar. Dan keert hij zich naar mij toe en antwoordt met een zekerheid zoals alleen gelovigen die hebben: “Dat is helaas niet waar. Als het wel waar was zou ik het u zeggen.”
Gerustgesteld door die belofte heb ik hem bedankt, heb mijn broodje shoarma betaald en ben weer naar huis gereden.

Vraag het een gigolo

Geplaatst op door

Eerst dat artikel publiceren, dan zie je meer...


Opeens trilde en zinderde het in de media: de gigolo deed z’n intrede via vrouwenbladen en internet. Altijd al nieuwsgierig geweest naar zulke vakmannen, dus ik er achteraan. Als journalist natuurlijk he, gewoon voor een artikel…
En dus zat ik op een avond bijna een uur lang aan de telefoon met Erwin, de oprichter van The Men’s Company waar je als vrouw een man kunt huren voor nou ja, alles eigenlijk wel.
Ik zweer je, als je iets wilt weten, ooit, om welke reden dan ook, over hoe vrouwen omgaan met seks: vraag het een gigolo.
Zo duurt het op z’n minst zes weken voordat de meeste vrouwen de knoop hebben doorgehakt en werkelijk contact opneemt met de man waar haar belangstelling naar uitgaat. En krijgt een gigolo bijscholing en coaching als uit zijn reviews blijkt dat hij zijn toch nog tekortschiet bij het plezieren van dames. Hij wordt regelmatig te hulp geroepen bij vrouwen die van hun ontmaagding geen stuntelige warboel willen maken, vooral bij oudere vrouwen, die soms pas achteraf vertellen dat dat de geheime agenda was van hun date met een professioneel minnaar.
Meer over wat ik allemaal van hem hoorde natuurlijk pas als het artikel zelf verschenen is.
Effe warm houden dus.

Het grootste raadsel onthuld

Geplaatst op door

Het grootste raadsel onthuld. Workshop Damestasjeslezen op 20 juni 2011 in Zwolle.


Waarom heb je zes pennen in je tas zitten waarvan twee het niet doen en eentje kapot is? Waarom stopte je die snoeppapiertjes terug in je broekzak? Waarom sjouw je al jaren een zakmes mee dat je in de afgelopen vijf jaar slechts eenmaal bijna gebruikt hebt? Kieper je tas om en je ontsluiert het grootste raadsel ter wereld: de ziel van de mens. Maar waarom zou je?
Damestasjeslezen is mogelijk: door met een beetje verstand van zaken te kijken naar de spullen die je met je meedraagt in tas of broekzak zie je je eigen kwaliteiten, angsten en verlangens er helder in weerspiegeld. Elk voorwerp heeft, naast die zogenaamde praktische functie, namelijk ook een belangrijke symbolische waarde. Vraag jezelf er eens naar en je krijgt een antwoord als: “Dat rolmaatje? Oh, dat heb ik bij me voor het geval dat…” Daar houdt het antwoord vaak op. Maar de verklaring begint er pas. Voor welk geval dan? Waar wil je op voorbereid zijn in het leven? Wat zijn je verwachtingen over de uitdagingen die jouw omgeving je zal stellen?
En, misschien nog interessanter: hoe ga jij daarmee om? Wat zijn je bijzondere kwaliteiten die je misschien net even wat vaker zou kunnen gebruiken? Hoe overwin je de blokkades en krijg je eindelijk meer energie, een betere gezondheid en een leuker seksleven? Sluit een sessie ‘damestasjeslezen’ af met ‘damestasjesmagie’ en je doet meteen het magische werk dat een begin maakt met de veranderingen in je leven die je toch al van plan was door te voeren.
Als jij dus ook wilt weten wat je tas of je broekzakken zeggen over jou en de dingen die je meemaakt, laat je dan het grootste raadsel van de wereld onthullen. Op maandag 20 juni geef ik een avondworkshop Damestasjeslezen in Zwolle. Voor vijftig euro heb je een geweldig inspirerende avond waarna je nooit meer op dezelfde manier naar je spulletjes kijkt. Bovendien krijg je het boek ‘Damestasjeslezen – het orakel dat je met je meedraagt’ er, als je wilt zelfs gesigneerd, bij. Je bent welkom.
Je kunt je hier inschrijven.
En hier vind je meer informatie.

Mismailerij

Geplaatst op door

Blame Mercury!


Een paar jaar geleden stuurde ik eens voor een klant van me een mailing de deur uit met een Schitterend Aanbod. Daar belde ik achteraan. “Welke brief?” vroeg het grootste gedeelte van de mensen die ik sprak. “Oh, ja, ik herinner me vaag iets, maar ik weet niet waar die nou is,” zeiden de anderen.
Toen ik erover mopperde tegen Karen Hamaker, moeder aller astrologen in Nederland, gaf ze me direct hoofdschuddend advies: “Ja, wat wil je nou: een mailing verzenden als Mercurius retrograde loopt… Dat is vragen om problemen.”
In het kort en afgerond naar boven betekent dat het volgende: de planeet Mercurius helpt bij communicatie. Drie keer per jaar loopt ie een tijdje de andere kant op (een planeet wil ook wel es wat) en in die periodes snappen we elkaar, onszelf en de wereld niet.
Wel snappen we dan opeens wat meer van wat we vroeger dachten en onafgemaakte gedichten komen in zo’n periode alsnog tot bloei.
Ik vond het een enorme opluchting om te weten dat het niet alleen aan mij lag, die mislukte mailing. Mercurius zat gewoon niet mee. Natuurlijk nam ik me voor om in de toekomst beter te letten op de activiteiten van de planeet. ’t Is tenslotte zo’n beetje mijn werk, dat met die communicatie.
Toen dus afgelopen week vijf maal achter elkaar (VIJF!) iemand mij mailde met de mededeling dat het voorafgaande mailtje fouten bevatte, de datum niet klopte of sowieso niet voor mij bestemd was, wist ik wel hoe laat het was. Mercurius retrograde natuurlijk. Misverstanden alom, mismailerij tot en met. Alertheid is dus noodzaak. Elk mailtje dat ik uitzond heb ik dus wel drie keer nagezocht en ja hoor, zo ontdekte ik nog heel wat foutjes. Ha! Zo was ik de communicatieplaneet mooi te slim af.
Omdat ik nooit weet hoe lang ik die zorgvuldigheid kan volhouden zocht ik wel eventjes op wanneer Mercurius weer gewoon zou gaan lopen. Grote teleurstelling. Dat deed ie al. Die fouten komen dus gewoon door mijn eigen slordigheid. Alleen mijn veronderstellingen over de stand van de sterren maakten dat ik ze ontdekte.
Nu neem ik me dus voor om er altijd maar vanuit te gaan dat Mercurius retrograde gaat. En als me dat al alerter maakt in mijn communicatie, laat ik er dan ook maar vanuit gaan dat een teruglopende Venus mijn liefdesleven tijdelijk bizar beïnvloedt en een huppelende Saturnus mijn geheugen af en toe perforeert.
Dat houdt me ontvankelijk en scherp.
De werkelijke retrograde periodes van Mercurius in 2011:

30 maart t/m 24 april (in Ram – Vuur)
3 augustus t/m 27 augustus (in Maagd & Leeuw – Aarde & Vuur)
24 november t/m 15 december (in Boogschutter – Vuur)

Geplaatst op door

Kaartje laten maken. Omdat 't kan.

Tasjes lezen? Fake!

Geplaatst op door

De vrouw zegt toch altijd meer dan de tas


Groot in de Telegraaf: het onderzoek van ‘een graanonbijtproducent’ toont een lijst van de spullen die een vrouw in haar handtas met zich meezeult. Da’s natuurlijk interessant voor een damestasjeslezer zoals ik.
(Meer over damestasjeslezen)
Kellogs, van die cornflakes, liet 2049 vrouwen in de UK hun tas omkieperen om te checken wat ze bij zich hadden. Zeggen ze.
En in die tassen, zeggen ze, vonden ze de tien belangrijkste voorwerpen die vrouwen met zich meedragen.
Sleutels, pennen, zakdoekjes en paracetamol staan hoog op de lijst. Een snack, en dan meestal ook de Kellogs Mini Bar of zoiets, zit er ook in. Zeggen ze.
Nou heb ik natuurlijk inmiddels al heel wat tassen van binnen gezien. Ik las er om precies te zijn 3643.
En het valt me op dat vrouwen in de UK heel anders zouden moeten zijn dan wij, Nederlandse en Belgische vrouwen. Of eh… dat zou natuurlijk ook kunnen, het onderzoek is gewoon fake. Geen telefoon in de tassen (wat alleen maar kan als de tassen bij de dames thuis zijn gelezen, want dan ligt ie naast haar of op het aanrecht, maar aangezien er maar twee maanden tijd besteed is aan het onderzoek kan dat niet zo zijn). Geen snoeppapiertjes of ander grof leefgruis (wat alleen maar kan als de tassen van tevoren zijn gecensureerd door de draagsters ervan). Geen borstel (terwijl juist Engelse vrouwen vaak extra aandacht besteden aan een spotless voorkomen en een onschuldige haardracht).
Wel porno dvd’s, ‘intimate toys’, Tarotkaarten, een voodoopoppetje en de eerste schoenen van de dochter…
Okee, tarotkaarten, damesspeelgoed (gebruikt en ongebruikt) en een bijzondere sleutelhanger zie ik ook wel eens in een tas. Maar de rest ben ik nog nooit tegengekomen. De Engelse vrouw kan dus A) andere overlevingssymbolen bij zich willen dragen dan wij. Of B) het is fake.
En dan verdenk ik de Engelse vrouw ervan dat zij de cornflakes-tellers van Kellogs gewoon bij de neus heeft genomen door haar tas effe stevig bij te stellen. Gniffelend. Dit eruit. Dat erin. Kun je lachen met die ontbijtboeren.
Toch blijft de conclusie van de onderzoekers hetzelfde als die van mij: de damestas bevat het geheime gereedschap dat een vrouw denkt nodig te hebben om te overleven in deze wereld. ‘Voor het geval dat’ heeft ze haar leven aan haar schouder hangen.
Maar om ze te vertellen wat het betekent om zes lipsticks, een stemvork en een stukje olijfhout in je tas te hebben, daar zou Kellogs me gerust een keertje voor mogen inhuren.
Of de Telegraaf natuurlijk, maar die hebben al eens een artikel gehad over ‘Damestasjeslezen – het orakel dat je bij je draagt’.
Lees ‘m effe zelf,dat onderzoek:
http://www.kelloggs.co.uk/whatson/pressoffice/News/special-k/women-literally-do-carry-everything-but-the-kitchen-sink-in-their-handbag

Je moet ook es dood gaan joh!

Geplaatst op door

“Zeg, ik kom waarschijnlijk niet naar het familiefeest volgende maand. Als het goed is ben ik dan dood.”
Aan de telefoon een oude vriend van de familie met dit intrigerende bericht. “Als het goed is?”
“Ja. Ik wil dat graag omdat ik kanker heb en geen behandelingen meer wil. Nu kan ik nog helder van geest uitstappen; als ik onder de morfine zit is voor mij de lol er toch wel af. Maar er zijn nog wat protocolaire problemen. De huisarts wil wel meewerken maar moet een second opinion vragen en die tweede arts heeft in tien minuten besloten dat ik nog niet dood mag. Nu moet ik dus gaan bedenken hoe ik het dan moet aanpakken. Maar, zoals gezegd, als het goed is kom ik in elk geval niet op het feest omdat ik dood ben.”
Tjonge.
“En hoe is dat dan voor je, om te weten, tenminste heel hard te hopen, dat je over een weekje dood bent? Wat verandert dat aan het leven?” wil ik natuurlijk weten.
De man zucht diep en het klinkt mal genoeg tamelijk gelukzalig als hij antwoordt: “Het is geweldig! Klinkt dat raar?”
Ja, dat klinkt raar. Maar zijn opgetogen verslag van de gebeurtenissen in zijn leven, in het licht van de dood, maakt doodgaan opeens onverwacht aantrekkelijk.
“Alles wordt intenser,” vertelt hij. “Plekken waar ik altijd graag kwam bezoek ik nog een laatste keer en ik geniet ervan met volle teugen. Het groen is groener. En de mensen… Opeens hoor ik van mensen dat ze me lief vinden, dat ze me zullen missen. Soms wist ik helemaal niet dat ze zich zo met me verbonden voelden. Ik ben ook mensen gaan opzoeken uit het verleden. Drie meisjes met wie ik vroeger op school zat. Een geweldige avond had ik met ze! En met de familie: samen zitten huilen. Daar moet je dan wel voor doodgaan, maar het is een geweldige ervaring om zo met elkaar verbonden te zijn en zo emotioneel te kunnen zijn samen.
Er is geen tijd meer voor flauwekul; als ik het nu niet zeg zeg ik het nooit meer. Ik heb niks meer te verliezen, dus overdreven beleefdheidsvormen kunnen beter achterwege blijven. Er is oprechte belangstelling, oprecht meeleven en intensief contact. Geweldig vind ik het! Het is echt een aanrader hoor: je moet ook es doodgaan joh!”
Ik beloof hem dat ik dat zeker een keertje zal gaan doen. En ik neem me voor om niet zo lang te wachten om het groen groener te zien en mijn contacten oprecht en intensief aan te gaan. Ik aarzel nog een beetje over het bezoeken van mensen van lang geleden. Er zijn er zeker een paar die ik dolgraag nog zou willen zien als ik wist dat ik dood zou gaan volgende week. Maar hoe zeg ik dat? “Hoi, ik stel me voor dat ik dood ga en dan wil ik nog een keer met je samen zijn, naast je liggen, in je ogen kijken, je stem horen…” Misschien is dat de geheime kracht van de dood in zicht wel: dat het niet meer uitmaakt wat ik zeg. Als het maar waar is.
Ik heb de man een fijne dood toegewenst voor ik ophing.
Maar zo leven. Dat wil ik leren. Voordat ik niet anders meer kan.

Gratis spiritualiteit! (en de rest ook graag)

Geplaatst op door

Gratis wereld. Er is genoeg.


“Spiritualiteit moet gratis,” vinden veel verstandige mensen die zich ook graag met spiritualiteit bezighouden.
Tuurlijk! Ademen, kijken, voelen en verliefd worden zijn ook gratis, dus waarom spiritualiteit niet?
En nou we het er toch over hebben: gezondheidszorg, onderwijs, kunst, internet, een wereldwijd telefoonnet, pannenkoeken, openbaar vervoer, energie en water  zouden ook gratis moeten zijn! Er is genoeg voor iedereen.
De vraag is waar we gaan beginnen. En hoe dan.
Mij lijkt het een fijn plan om elkaar voorlopig maar even te blijven betalen voor alles waar tijd en werk in zit. Studie, ervaringsjaren of handelingen, dat maakt niet zoveel uit. Wie dus iets interessants te vertellen heeft – en dat op een inspirerende manier kan doen en ook nog eens andere mensen kan ondersteunen om zich verder te ontwikkelen naar zelfstandige denkers met een lekker verantwoordelijkheidsgevoel en verrassende ideeën –  mag daar best geld voor vragen. Om het helemaal eerlijk te houden is het nog fijner om ook een alternatief voor geld goed te rekenen, voor wie daar toevallig echt veel te weinig van heeft.
Met het bakken van prima brood draag je iets bij aan het welzijn van de mensheid, al zou iedereen best z’n eigen brood kunnen bakken.
Door het ophalen van afval wordt de wereld mooier. Al kan gerust iedereen zelf een wekelijks vuurtje stoken om de troep om te zetten in warmte en gas.
En met het openzetten van voordeuren naar het goddelijke deel in onszelf worden we oprechtere, mooiere mensen. Al zijn we dat natuurlijk al bij geboorte.
Het streven blijft om dat allemaal gratis te doen en te delen met elkaar: elkaar voeden en verzorgen, de wereld schoonhouden en elkaar’s geest scherpen en ziel vullen.
Zolang we nog onderweg naar dat stadium zijn is geld een uitstekend ruilmiddel voor het uitwisselen van diensten en het beschikbaar stellen van je eigen kwaliteiten. Ook als het gaat om degelijke begeleiding op het gebied van spiritualiteit. Al doe je natuurlijk ook daar eerst je eigen stappen door erover te lezen en ervaringen uit te wisselen met anderen. Gratis.