Het verlangen bereikt het bewustzijn nog niet als de vinger al van de neus in de mond schuift. Iedereen vindt het onsmakelijk, zelfs erover lezen laat het gezicht opkrullen en een beetje wegdraaien. Er moet een reden zijn dat we zo volautomatisch uit onze neus eten. Zelfs al is het vies om te zien en beschamend om al pullikend betrapt te worden. Waarom doen we het dan, waarom? Ik denk dat de oplossing zit in de antistoffen. Vooral nu het stuifmeel met bakken tegelijk over ons uitgestort wordt, strandzandkorreltjes zich nestelen in onze holtes en rokerige vuurtjes voor extra slijmvorming zorgen zitten de neuzen vol zoute klontjes. Neuspullik wordt, tenminste bij mij en mijn gezinsleden, heviger naarmate er meer gedoe in de lucht hangt. Het slijm in de neus heeft een natuurlijke filterfunctie: meer prikkels, meer slijm. Zoals de oester een parel maakt van een zandkorreltje, zo vormen wij zoute klontjes in de neus rond dwarrelend stof bij het uitmesten van de klerenkast, opstuivend zand of walmende houtblokken.
De slijmvliezen nemen gemakkelijk allerlei stoffen op, maar verpakt in opdrogend slijm blijft het hangen in de neus; het spamfilter van onze luchtwegen.
Toch staan we bloot aan die stoffen en moet het lichaam er dus een antwoord op vinden, weerstand tegen opbouwen met antistoffen.
Dat gaat rustiger via de spijsvertering dan via de luchtwegen. Net als bij een vaccinatie of bij een homeopatisch middel kan het lichaam dus soepeler ‘kennismaken’ met de ronddwarrelende stof door die op te eten, liever dan door ‘m in te ademen.
In stappen: irriterende stof dwarrelt rond, komt in neus, wordt ingekapseld door slijm, slijm wordt klontje, klontje wordt uit neus gepullikt en opgegeten, irriterende stof komt ingekapseld en wel terecht in lichaam, waar in alle rust antistoffen kunnen worden aangemaakt.
Wil je dus gezond blijven in deze dwarrelende tijden? Eet dan stevig uit je neus.
N.B.: Aan deze theorie ligt totaal geen wetenschap ten grondslag, maar er is vast wel een theorie te vinden die net zo goed hierop uit zou kunnen komen.

“Nee,” zegt gynaecoloog Frans Roumen op 4 april in de Volkskrant. “Het slaat nergens op dat vrouwen een week lang zouden moeten stoppen met de pil. Je kunt gewoon doorslikken.”
Zucht. Okee. Eerder bewezen de heren medici al dat de G-plek, waar zoveel vrouwen enorm veel plezier van hebben, helemaal niet bestaat. Nu is ook onze menstruatiecyclus overbodig. Waarom? Roumen legt het uit: “Het is gewoon niet nodig. Vroeger menstrueerden vrouwen ook niet twaalf maanden per jaar. Ze waren zwanger of ze gaven borstvoeding.” Dat heel wat vrouwen wel degelijk menstrueren als ze nog borstvoeding geven hoeft hij natuurlijk niet te weten. Maar de tijd dat vrouwen voortdurend in de ‘moederstand’ stonden is gelukkig hier al een poosje voorbij. Tuurlijk, we zijn (soms) nog steeds moeders, maar we hebben ook een carrière, we sporten, vrijen, lachen, drinken, discussiëren, investeren, vechten, studeren, en doen nog zo een paar dingen waar de vrouwen van vroeger niet aan toe kwamen. Een gedeelte van die vrijheid zou best eens te danken kunnen zijn aan het bestaan van goede voorbehoedsmiddelen. Niet altijd in de moederstand staan moet immers wel technisch haalbaar zijn.
Maar als je een week per maand geen pil slikt en even stevig doorbloedt, boet je niks in aan vrijheid en je hoeft er ook niet zwanger bij te worden. Wat is dan eigenlijk de reden om door te blijven slikken? Meneer Roumen laat zich er niet over uit. De vriendinnen die het doen wel. Zij willen ‘gewoon doorgaan met alles’. Seks zonder geklieder, werken zonder hoofdpijn, zwemmen zonder tampon en hardlopen zonder extra stevige b.h. Het zijn dezelfde vriendinnen die om de haverklap instorten omdat ze ‘helemaal op’ zijn. Futloos. Geen energie meer. Inspiratieloos. Ik vermoed dat dat samenhangt. In de natuur is het niet twaalf maanden hoogzomer. Ook de mens heeft af en toe even rust nodig. Stilte. Nu Even Niet. Overdenken wat er gebeurd is in de afgelopen 28 dagen, bijvoorbeeld. Of er nog iets te leren valt van de belevenissen. Beetje contempleren. Niet beschikbaar zijn. Vroeger was er misschien maar eens in het jaar een periode van relatieve rust: de laatste weken van de zwangerschap.
Kom, meiden. Doe het niet. Slik het niet. Althans, tenminste een week van de maand niet. Neem elke maand even een time out om te constateren dat je lichaam alleen van jou is, dat je de boel volautomatisch schoonpoetst en even op een wat lager pitje staat. Daarna kun je weer lekker doordenderen. En over hoe mannen af en toe even rust moeten krijgen… blijven hopen dat ze ook eens ongesteld gaan worden. De evolutie deinst tenslotte nergens voor terug. Vraag maar aan Roumen.