Secretaressedag

secretaresses
Organisaties die me uitnodigen om een workshop damestasjeslezen te geven, mailen me meestal een maandje of twee, drie van tevoren. Handig, want dan kan ik de datum voor ze reserveren.
Dat gaat anders bij de voorbereidingen van ‘Secretaressedag’; de dag dat er iets extra’s gedaan moet worden voor secretaresses. De mails met aanvragen denderen dan m’n mailbox binnen vanaf drie weken tot drie dagen voor de datum zelf.

Organisatie op secretaresses gebouwd

Dat komt omdat de secretaresse zelf altijd zulke dingen regelt. Als zij verrast moet worden, moet iemand anders uit de organisatie het dus doen. Willen ze best, maar kunnen ze niet zo goed. Daarom stellen ze het te lang uit, weten niet wat de normale bedragen voor een evenement is en vergeten van alles af te spreken.
Secretaresses zijn nu eenmaal de pijlers waarop een organisatie gebouwd kan worden. Daarom had ik het enorm naar m’n zin op secretaressedag bij twee organisaties waar de bijzondere dag juist op rolletjes liep. Omdat ze hun eigen feestdag hadden georganiseerd.

Wat komt er uit een secretaressetas?

Zo merkte ik van dichtbij hoe onmisbaar die meiden zijn binnen een organisatie.
In vrijwel alle secretaressetassen las ik ook dezelfde thema’s: overvraagd worden (veel spullen voor en van anderen bij zich) geen nee kunnen zeggen (pijnstillers om vol te houden), onderwaardering en te weinig uitdaging voor persoonlijke ontwikkeling. Daardoor kan het zelfvertrouwen een deuk oplopen (veel kassabonnetjes want ‘misschien wil ik mijn aankoop wel ruilen’ – geen vertrouwen dus in de eigen keuzes).

Tot onze spijt – jij wint

Het licht viel net een beetje mal op het gezicht van die soldaat, vond de eindredacteur van dienst. Het was 1967.
Hij koos een paar foto’s uit van het rolletje dat Co Rentmeester hem stuurde. De rest ging terug. Geen belangstelling. Co zelf vond het toch nog best een aardig beeld, voor het eerst in kleur, dat van die militair in een tank, ergens in Vietnam, met dat lichtstreepje dat net in z’n gezicht viel. Het bemodderde gezicht. De uitdrukkingsloze kramp rond de mond. Hij stuurde hem op naar de World Press Photo – en won. Google ‘m even.

Kwaliteit herkennen

Afgekeurde foto’s die de wereldgeschiedenis ingaan als icoon voor een tijd.
Teksten die eindeloos werden bijgewerkt, omgegooid, weggeschrapt en aangevuld om uiteindelijk eeuwige roem te vergaren onder een titel als ‘I can’t get no satisfaction’.
Een stel schetsen van Jeroen Bosch, verborgen onder een schilderij dat al door duizenden kunstkenners werd bekeken.
Nou ja, ik bedoel maar.
Heb jij ook wel eens zo’n mailtje gevonden dat begint met: ‘Tot onze spijt…’ ?
Trek het je niet te veel aan.
Kwaliteit wordt wel vaker niet direct herkend.
Niet door de maker zelf, die er maar aan blijft knutselen tot het nog beter is.
Niet door de officiĆ«le beoordeler van het werk, die het afkeurt omdat hij iets anders in of aan z’n hoofd had.
Maar uiteindelijk, soms, wel, na verloop van tijd, per ongeluk, toch nog, toevallig.

Advies voor succes

Leef dus zo dat toeval altijd een goede kans heeft.
Kun je altijd nog beroemd worden.
Later.