Het licht viel net een beetje mal op het gezicht van die soldaat, vond de eindredacteur van dienst. Het was 1967.
Hij koos een paar foto’s uit van het rolletje dat Co Rentmeester hem stuurde. De rest ging terug. Geen belangstelling. Co zelf vond het toch nog best een aardig beeld, voor het eerst in kleur, dat van die militair in een tank, ergens in Vietnam, met dat lichtstreepje dat net in z’n gezicht viel. Het bemodderde gezicht. De uitdrukkingsloze kramp rond de mond. Hij stuurde hem op naar de World Press Photo – en won. Google ‘m even.

Kwaliteit herkennen

Afgekeurde foto’s die de wereldgeschiedenis ingaan als icoon voor een tijd.
Teksten die eindeloos werden bijgewerkt, omgegooid, weggeschrapt en aangevuld om uiteindelijk eeuwige roem te vergaren onder een titel als ‘I can’t get no satisfaction’.
Een stel schetsen van Jeroen Bosch, verborgen onder een schilderij dat al door duizenden kunstkenners werd bekeken.
Nou ja, ik bedoel maar.
Heb jij ook wel eens zo’n mailtje gevonden dat begint met: ‘Tot onze spijt…’ ?
Trek het je niet te veel aan.
Kwaliteit wordt wel vaker niet direct herkend.
Niet door de maker zelf, die er maar aan blijft knutselen tot het nog beter is.
Niet door de officiële beoordeler van het werk, die het afkeurt omdat hij iets anders in of aan z’n hoofd had.
Maar uiteindelijk, soms, wel, na verloop van tijd, per ongeluk, toch nog, toevallig.

Advies voor succes

Leef dus zo dat toeval altijd een goede kans heeft.
Kun je altijd nog beroemd worden.
Later.