Ik stond al een tijdje uit het raam te staren toen ik hem opeens niet zag. De boom. Achter mijn tuin was ie verdwenen van z’n plekje op de stoep. Het zaagsel lag nog op het dak van het schuurtje van de buren. Een snelle pijn in mijn borstkas. Alsof er woest een zware deur werd opengegooid. Dat moet de plek zijn waar ik Boom aan de binnenkant bewaarde. Buiten is ie weg. Vanaf nu is mijn borstkas waarschijnlijk het enige plekje waar ie nog woont. Een beetje. Hij deelt met gemak die ruimte met al mijn andere dierbare herinneringen, maar voor de stoep was hij te groot, vond de plantsoenendienst. Die heeft daar een formule voor en die kende de boom niet. Hij ging gewoon elk jaar stug door met nieuw blad maken, schaduw bieden, water opzuigen, CO2 produceren, herfstgeur veroorzaken, honden gelegenheid bieden, beetje heen en weer wiegen op de wind. Dat soort dingen. Maar die formule leren, ho maar. Bomen zijn heel suf in die dingen. Daarom moest ie weg.
Maar als het voorjaar komt zal ik nieuwe, jonge blaadjes aan hem denken. En in de herfst denk ik ze er weer af en schop ze met mijn voeten omhoog dat het ritselt en bospaddenstoelfris ruikt. Nu heb ik een boom voor mij alleen.
Ik had liever gehad dat hij van zichzelf was gebleven.
Categorie archieven: Schrijven
Een weckfles met hoop
Hoop kan veel vormen aannemen
Het was haar laatste werkdag. Voorlopig. Niemand wist iets en zo wilde ze het ook.
Toen ze de hoek om reed zag ze al dat er iets aan de hand was. Aan haar voordeur hingen roze ballonnen. Twee grote roze linten wapperden er vrolijk omheen. Op het kartonnen bord in het midden stond haar naam.
Nog voordat ze de sleutel kon omkeren in het slot werd de deur opengegooid en daar stonden haar dochter met haar allerbeste vriendin en haar zoon. Ze straalden van trots en enthousiasme.
‘Je krijgt een feestje van ons!’ ‘Kom, kom!’ ‘Er is ook taart!’ riepen ze door elkaar.
Armen om haar heen. Vrolijkheid. Haar lievelingsmuziek uit de kamer en kaarslicht.
De tafel was prachtig gedekt en uit de keuken huppelde een neveltje geuren hen tegemoet. Gezonde maaltijd. Verse, zelfgemaakte gerechten met veel kruiden. Haar wangen kriebelden van de tranen. Ze lachte. Iemand gaf haar een zakdoekje aan. En nog eentje. Zo blij was ze de afgelopen anderhalf jaar niet meer geweest. Wat mooi! Wat lief! Ze lachte en snoot haar neus opnieuw. Als ze nu diep zou ademen zou er een brul uit haar keel komen die nooit meer zou stoppen. Zoveel blij moest er eigenlijk nog uit. Of iets anders. Maar wel een brul.
Haar kaken en wangen hadden al lang geen lach meer gevormd en toch waren de spieren die ze daarvoor nodig had vanzelf weer tot leven gekomen. Alles leefde.
Eerst aten ze taart. Met hun vingers. Ze zongen mee met de liedjes die de twee meiden kennelijk zorgvuldig voor haar hadden uitgezocht en op een stickje hadden gezet. De champagnekurk raakte het plafond. Applaus. Toen aten ze, samen aan tafel, de ballonnen aan de lamp wiegden op de warme dampen uit de pannen en op de trillingen van haar stem, hun gelach, iemand gaf haar een zakdoekje, de muziek, de levendige gesprekken, het licht van de kaarsen, de smaak van dit heerlijke eten, vers gekookt, met liefde bereid. Voor haar. Er waren pakjes. De muziek, op haar Ipod. Een prachtig ingepakt setje flesjes met een homeopathisch middel om het gemakkelijker te maken voor haar. Een klein spelletje. Een foto.
Na het eten pakte haar dochter haar hand. Haar allerbeste vriendin legde een arm om haar heen. Haar zoon liep voor ze uit naar de badkamer en opende, als een portier in livrei, met een diepe buiging de deur. ‘Mag ik u verzoeken?’
Ze glimlachte en maakte een kniksje. Wat werd hij al groot. ‘Heel graag, meneer, dank u vriendelijk.’ Zelfs de badkamer hadden ze mooi gemaakt. Ook hier de roze ballonnen. Steeds vijf kaarsen bij elkaar op een schotel, in elke hoek eentje. De muziek. Een arm om haar heen. De allerbeste vriendin pakte de tondeuse en gaf hem aan haar. Met een elegant gebaar overhandigde zij hem als eerste aan haar dochter. Iemand gaf haar een zakdoekje. Ze keek in de spiegel, zwaaide eventjes en sloot haar ogen. ‘Begin maar vooraan,’ zei ze. De linkerkant deed haar dochter. De rechterkant deed de beste vriendin. De achterkant deed haar zoon.
Je kunt haar o.a. doneren bij Locks of Love die er pruiken van maakt voor kinderen.
Ze konden er de glazen weckfles half mee vullen. Die ging morgen mee. Dit keer zou haar haar niet uitvallen. Het leven zelf had ze in die pot. De muziek. De arm om haar heen. Taart. Ze lachte. Een zakdoekje. Nog nooit was ze zo gelukkig begonnen aan een serie bestralingen.
Met dank aan mijn prachtige nicht Rosa M.
Schrijven in de bajes
Schrijven voorbij tralies
Je moet er wel wat voor doen om in de bajes terecht te komen. Dat lukte mooi. Een geestelijk verzorgster nodigde me uit om een schrijfworkshop te komen geven in de bajes.
December is natuurlijk ook achter de tralies – ‘binnen’, zoals ze het daar noemen – de tijd van het jaar om terug te denken aan fijne gebeurtenissen. Kerst vieren met z’n allen, thuis zijn met de mensen waar je van houdt, lekker eten… Veel gedetineerden groeiden niet echt op in een sfeer die veel fijne herinneringen oplevert. Als je maar weinig mooie momenten in je geheugen hebt, worden ze steeds stoffiger naarmate je ze vaker tevoorschijn tovert in het hoofd. Het beeld vergeelt een beetje.
Door de mooie momenten op te schrijven in geuren en kleuren gaan ze langer mee. Je vult ze met zintuiglijke waarnemingen. Hoe rook het ook al weer om chocolademelk te drinken naast je broertje, bij de kerstboom thuis? Welke muziek was er? Het doel van de schrijfochtend was dan ook om herinneringen op te schrijven op zo’n manier dat ze een soort geschreven fotoalbum met dierbare momenten kunnen vormen.
“Ja ho eens even,” zei na de eerste oefening al een van de deelnemers, “herinneringen ophalen? Ik doe juist alle mogelijke moeite om me niks te herinneren. Aan herinneringen zitten emoties en als ik wat voel word ik gek hier. Ik zet de knop om zodra ik hier binnen word gebracht en ik voel pas weer iets als ik weer buiten sta.”
“Nou, dan mis je toch iets,” antwoordde een ander. “Ik zit hier nou al vijftien jaar, maar ik kan juist steeds meer genieten van kleine dingetjes die wel goed gaan. Als de koffie een keer goed gelukt is, dan heb ik alweer een goed moment te pakken. Van dat soort kleine pleziertjes moet ik het hebben. Daar draai ik juist op.”
En zo ontstond een interessant gesprek over het belang van ‘voelen’.
“Pas op hè,” waarschuwde een deelnemer, “als jij zelf niks voelt, dan weet je ook niet hoe een ander zich voelt als je iets doet wat niet mag.”
Dat lijkt me een heel waardevolle tip. Mijn kerstgedachte van dit jaar komt uit de bajes. Voel. Voel naar hartelust. Voel tot het een beetje pijn doet. Het is de belangrijkste maatstaf die je hebt om te weten hoe dicht je bij je medemens kunt staan.
Wabi Sabi – de schoonheid van de imperfectie
De plek waar het licht binnen komt
Kunstwerk van Arild Veld
“There’s a crack in everything. That’s how the light gets in.”
De dichtregel werd beroemd toen Leonard Cohen, de Maestro, het zong, maar eigenlijk schreef de Perzische dichter Rumi het. ‘Er zit een scheur in alles. Zo komt het licht binnen.’
Dat geldt in hoge mate voor een dierbaar kopje, nog van mijn oma geweest, waar een scherfje af is. Voor de vergeelde foto en voor het laken met een klein hoekje verstelwerk, met zorg aangebracht. Wabi Sabi.
De tijd dat we alles wegpleurden als het niet meer perfect was is gelukkig voorbij. Natuurlijk, we leven nog steeds in overvloed. Maar we repareren ook weer spullen. En we neigen er zelfs voorzichtig naar om ook mensen met een rimpel of een bizar deukje in de creatieve geest te waarderen. Wabi Sabi.
Lees het artikel dat ik schreef over WabiSabi voor Libelle Balance in 2011
Schoonheid van imperfectie
Wabisabi is een prachtig principe uit de Japanse filosofie en betekent, kort samengevat: de schoonheid van de imperfectie. De vijver leeft pas als het perfect rimpelloze oppervlak wordt bewogen door de kikker die er in springt. Marketing en reclame zijn bij uitstek gebieden waar ons jarenlang juist ‘perfectie’ werd voorgeschoteld. Het perfecte jongetje met petje grinnikt om z’n pindakaas. De perfecte vrouw steekt haar perfecte voet in een perfecte schoen. Om doodmoe van te worden, al die gladde perfectie. Beledigend, ook wel. Want tijdenlang leek het alsof imperfectie geen bestaansrecht meer had. Althans; niet in het openbaar, niet in de foto’s en films op t.v., in krant en tijdschrift. Dat geeft problemen natuurlijk, al was het maar omdat we zelf maar al te goed onze eigen imperfectie kennen en die dus steeds harder onzichtbaar proberen te maken. Botox. Sausjes. Alter ego’s. Tegelijkertijd werd het verlangen naar ‘echt genieten’ steeds heviger – gestimuleerd door diezelfde advertenties. Maar hoe kun je echt genieten als je je schaamt voor je imperfectie?
Perfectie houdt de dood buiten
Toegegeven. Perfectie lijkt aantrekkelijk. Het houdt de gedachte aan verval en de dood buiten. Zodra het duister zich aandient, in de vorm van slijtage, een vlek, een kras, een afgebroken pootje, verwijderden we het uit onze samenleving. Zelfs oude mensen, met rimpelige lichamen, hebben we liever niet in ons blikveld. Hoe dichter we het verval en de dood op onze hielen voelen, hoe krampachtiger we ons omringen met perfectie.
Transformatie wint van perfectie
Het lijkt daardoor misschien alsof wij, mensen, de baas zijn over de materie, maar misschien heeft de materie wel van ons gewonnen. Die begerenswaardige staat van perfectie is immers uitsluitend vol te houden door strikt levenloze voorwerpen. De vaas die nooit gebruikt wordt kan in alle rust perfect van vorm blijven. Een auto die altijd in de garage staat loopt nooit een deukje op en blijft prachtig in de lak zitten. Kiezen voor leven betekent bereid zijn te veranderen, een deukje op te lopen. Wijs worden betekent verdriet verwerken, pijn voelen. Wie die donkere kant van het leven buiten wil sluiten, komt nooit tot volle bloei.
Waar de donkere kant van het leven steeds voelbaarder aanwezig wordt – tijden van economische crisis, bezuinigingen, het wegvallen van zekerheden en meer rampspoed – is de perfectie al snel niet meer in stand te houden. De beweging, het leven, de ontwikkeling, de natuurlijke weg van ontstaan – groei – bloei – verval – transformatie wint van het statische levenloze perfecte.
Creatie is imperfect
Wie schrijft of op een andere manier creeert, weet dat je creatie alleen in je hoofd perfect is. Tijdens het schrijven, schilderen, timmeren of tuinieren, heb je te maken met noodzakelijke praktische aanpassingen. Je verhaal gaat een andere kant op dan je had gepland. Het blauw dat je mengde blijkt paarser te zijn dan je het bedoelde. De elegante zwaluwstaartverbinding werkt niet goed met dit hout. Hoe dan ook: er komen barstjes in het perfecte beeld van wat je zou gaan maken, omdat je het maakt.
Kun je dat niet verdragen, blijf je verkrampt vasthouden aan hoe het had moeten worden, dan kun je niet creeren. Daarom is ‘de kunstenaar’, waaronder ik iedereen versta die iets nieuws toevoegt aan de wereld, materie, beeld, idee of evenement, per definitie overgeleverd aan wabi sabi. Geniet er maar van. Daar zonder zou er niets zijn. En vooral jij niet.
Onzevader als marketingtekst
Onzevader… Toe maar. Je kent ‘m. Teksten die lang mee gaan zijn kennelijk bijzonder knap geschreven, anders zouden we er eerder op uitgekeken zijn. Wie zelf wil schrijven doet er dus verstandig aan om zulke evergreens te bestuderen en te onderzoeken of je iets kunt leren van die schrijfstijl. Misschien kun je er ook iets van toepassen in je eigen tekstwerk.
Een van de beroemdste evergreens, internationaal gewaardeerd en gebruikt zelfs, is natuurlijk het Onzevader.
De intentie van die tekst is groots: contact tussen mens en God leggen, terwijl we helemaal niet weten of God daar wel op zit te wachten. De reden dat de mens die verbinding tot stand wil brengen is ook nog es wat beladen: wij, mensen, willen iets van ‘M. We willen aandacht, brood, vergeving en bescherming – tegen onszelf nota bene -.
Zoiets vraagt een tactische benadering. Precies zo’n tactische benadering als een aanbieder van een product of dienst nodig heeft als hij een nieuwe klant wil benaderen.
Ook daarbij is het belang van de schrijver – zeker in eerste instantie – groter dan dat van de lezer.
Grote groepen mensen zijn ervan overtuigd dat deze tekst effectief is. Laten we daarom eens even kijken wat er herhaalbaar is aan het succes van het Onze Vader en hoe je die kunstgrepen toe zou kunnen passen op je eigen tekstwerk.
Onze Vader – marketingstructuur
- Onze Vader Die in de Hemelen zijt,
- Benoem de positie van je prospect. Zo laat je zien dat je weet wat zijn of haar situatie is.
- Bijv.: ‘U draagt dagelijks de verantwoordelijkheid voor uw kinderen.’
- Uw Naam worde geheiligd;
- Laat zien dat je daar respect voor hebt
- Bijv.: ‘Dat valt nog helemaal niet mee in tijden van crisis!’
- Uw Koninkrijk kome;
- Doe een belofte voor de toekomst
- Bijv.: ‘Later zullen ze u dankbaar zijn.’
- Uw wil geschiede,
- Benoem de verantwoordelijkheid van je prospect
- Bijv.: ‘Hun gezondheid hangt af van uw inzet’
- gelijk in de Hemel als op de aarde.
- Benadruk dat nog eens, zodat die niet onderschat wordt
- Bijv.: ‘Op school, buiten en thuis’
- Geef ons heden ons dagelijks brood;
- Kom pas na deze inleiding tot je eigenlijke voorstel
- Bijv.: ‘Lees uw kind dus regelmatig voor’
- en vergeef ons onze schulden,
- Rek de welwillendheid van je toekomstige klant nog wat op met een 2e suggestie
- Bijv.: ‘uit een prachtig sprookjesboek dat wij in de aanbieding hebben’
- gelijk ook wij vergeven onze schuldenaren;
- Stel een tegenprestatie in het vooruitzicht
- Bijv.: ‘We geven u daar deze week een mooie korting op.’
- en leid ons niet in verzoeking,
- Raad subtiel de diensten van de concurrent af
- Bijv.: ‘U vindt het nergens zo goed en goedkoop als bij ons’
- maar verlos ons van de Boze.
- Suggereer dat je product of dienst andere producten of diensten overbodig maakt
- Bijv.: ‘Zo kan de televisie lekker uit blijven.’
- Want van U is het Koninkrijk
- Herhaal je eerdere respectbetuiging voor de positie van je klant met een belofte
- Bijv.: ‘Opvoeden wordt een feestje.’
- en de kracht en de heerlijkheid
- Versterk de belofte naar een ideaal resultaat
- Bijv.: ‘Voor u, maar ook voor uw kinderen en al hun vriendjes!’
- tot in eeuwigheid.
- Benadruk dat dat resultaat blijvend is en dus een goede investering
- Bijv.: ‘Zelfs uw kleinkinderen zullen u ooit dankbaar zijn voor deze kleine maar oh zo waardevolle traditie!’
- Amen.
- Sluit af met een pay-off die het voornemen van je prospect bevestigt: zo zal het zijn.
- Bijv.: ‘Sprookjes voorlezen. Voor blije kinderen en gelukkige ouders.’
Boekentip
Lekkere boeken en waarom je ze zou moeten lezen
Schrijven is iets anders dan lezen. Toch doe ik dat ook wel es. Gelukkig maar, want mijn uitgever A3boeken vroeg me een paar vragen te beantwoorden voor Boekentip. Wat m’n lievelingsboek is, welke boeken ik allemaal aan kan raden en meer. Nou. Graag natuurlijk!
Boekentip interview over boeken waar ik van hou.
RSI in je hoofd
Er zijn nu mildere technieken om RSI te bestrijden
Om je even te laten weten wat die fantastische nieuwe theorie is over RSI – waardoor jij er ook geen last meer van gaat krijgen – moet ik je eerst eventjes wat inleidende dingetjes vertellen. Gaat ie.
Twee weken geleden sloeg het opeens toe. Pijn in de rechterarm, vanaf de elleboog naar beneden. Da’s niet leuk voor als je evengoed je geld wilt verdienen met computerwerk. Meteen de hulptroepen ingeschakeld dus en met loeiende sirene (nou ja, in gedachten dan) naar de chiropractor, want dat zijn Verstandige Mensen.
Eerst werd het probleem verholpen. Dat klinkt misschien mal als je van je huisarts weet dat RSI-klachten uitsluitend voorbij kunnen gaan met eindeloos veel rust of, als het een carpaal tunnel syndroom is geworden, na een heftige operatie. Maar voor iemand die weet wat een chiropractor doet is het waarschijnlijk niks bijzonders: een stevige, goedgeplaatste en pijnloze ruk aan de arm en de pijn is weg. Voorbij. Maar nog wel wat zeurend gevoel in de wijsvinger en kom, als toch vrijwel alles mogelijk is word je gulzig. Zo’n soort tovervisjes-syndroom slaat toe. Die wijsvinger wilde ik ook weer helemaal goed hebben.
Mijn chiropractor gebruikt spiertesten om direct te meten of zijn ingrepen werken of niet. Dat is niet alleen praktisch, maar ook heel bevredigend omdat we beiden direct effect voelen. Nu liet hij me het verschil voelen tussen de kracht in mijn hand als ik mijn gezicht naar voren houd – zoals ik dat doe als ik al lang op mijn beeldscherm tuur – of recht op mijn romp – zoals ik doe als ik even door het bos loop -.
Die tweede houding van mijn hoofd bleek de irritatie in mijn vinger vrijwel weg te nemen.
“Logisch,” zegt zo’n chiropractor dan. En dan komt mijn favoriete gedeelte van de behandeling: De Theorie – waarvan hij zelf vaak zegt dat het ook maar zijn theorie is, maar het klinkt tot nu toe altijd op een vreemde manier volkomen logisch -.
Komt ie. Bij stress, maar ook bij irritatie en lust, maakt het lichaam meer adrenaline aan. Daardoor verwijden de pupillen (wist ik niet). En daardoor zie je wat lastiger. Bovendien kan licht gaan irriteren. Daarom gaat de lamp (bij ’s avonds werken) uit en het hoofd gaat naar voren om het scherm beter te kunnen zien. De elleboog gaat meer naar buiten om gemakkelijker voorover gebogen te kunnen zitten. In die houding wordt de spier die naar de hand loopt vanaf de elleboog vreemd belast. Voila. De perfecte basis voor RSI-klachten. Het zit dus wel degelijk, zoals cynici altijd al zeiden, in je hoofd. En in de rest van je lijf trouwens ook, want adrenaline komt overal.
Wat je dus moet doen om RSI te voorkomen:
Zorg voor voldoende licht. Blijf rechtop zitten. En als je gestressed raakt of op een andere manier een adrenalineboost dreigt te krijgen: stop. Ga 20 minuten mediteren, maak een boswandeling, doe je ademhalingsoefeningen of masturbeer, maar werk niet door achter je computer. Trouwens: een ergonomisch gegolfd toetsenbord helpt ook wel om pijnklachten uit te stellen, maar neemt wat hierboven staat niet weg.
Zo. Klaar. Nou weer even wat anders doen. Als je meer wilt weten mail je me maar.
Eerst zien – dan schrijven
Een verhaal maken? Eerst zien. Dan schrijven.
Vandaag met tien middelbare scholieren van het Liemers College in Zevenaar in een uur een sprookje geschreven. Of, beter gezegd: tien sprookjes.
Aan de opmerking ‘Ik kan niet schrijven’ zijn we niet eens toegekomen. Wat een enthousiasme!
De kunst is eigenlijk heel simpel: graaf even een kanaaltje naar je inspiratiebron – de fantasie.
Voor een verhaal moet je een begin hebben – we noemen het even A – en een einde – vooruit dan maar: Z.- Met een rol w.c.papier heb je de hele verhaallijn ineens in beeld. Start bij A.
Prinsesje woont in paleis. Als ze altijd gelukkig blijft, lieve ouders houdt en veel goede vriendjes, totdat ze een prins ontmoet met wie ze naar hartelust nog lang en gelukkig kan leven, dan is er geen klap aan het verhaal.
Drama en ellende moet het arme kind hebben.
“We laten haar het paleis uitsturen!” was de eerste briljante vondst uit de groep.
“Door haar moeder!” detailleerde een ander. “Omdat ze niet goed genoeg is om prinses te worden.”
“En dan gaat ze de wijde wereld in omdat ze ook wel eens wat anders wil zien dan een suf paleis.”
“Oh ja. En dan gaat ze dood. Of moet het goed aflopen?”
Kijk. Dan heb je wat. Nee. Natuurlijk hoeft een sprookje niet goed af te lopen. Als je schrijft ben je een beetje God: Je kunt alles laten gebeuren wat Je een goed idee lijkt. Door je eigen moeder, de koningin, verdreven worden uit het paleis is een uitstekende start voor een verhaal.
We beginnen dus met de gevoelens van het prinsesje. Wat gaat er door dat arme kind heen als ze te horen krijgt dat ze kan vertrekken?
En wat heeft die koningin eigenlijk precies gezegd tegen haar?
Nog interessanter: wat doet ze dan, als ze met haar koffertje voor de paleispoort staat op zoek naar de wijde wereld? Wie komt ze tegen? Van welk vervoersmiddel kan ze gebruik maken en hoe ziet de omgeving eruit waar ze doorheen komt?
Wie het moet verzinnen krijgt hoofdpijn.
Een fijnere manier om zo’n verhaal te maken is om je ogen dicht te doen. Zet de film in je hoofd aan. Roep de beelden op en zet ze stil waar ze interessant worden. Kruip in de huid van het prinsesje en voel hoe het lichaam van de koningin zich fier strekt als ze haar pijnlijke bericht uitroept tegen haar verbijsterde dochter: “Ik verzoek je onmiddellijk dit pand te verlaten. Je weet niks van de wereld en je misbruikt je positie.”
Ohhhhh… Erg! Krijgt het prinsesje het er warm van? Borrelt er een kolkende woede op in haar borst? Zit ze als versteend, of springt ze op en scheldt ze met haar handen in haar zij, voorovergebogen van kwaadheid, de koningin uit?
Roep het beeld op.
Neem het waar.
Geef het weer.
Wie zo een verhaal schrijft moet weliswaar af en toe eventjes stoppen met schrijven om de film verder te laten gaan, maar dan heb je ook wat.
De omgevingsbeschrijvingen waren bijvoorbeeld zo adembenemend dat ik nu precies weet hoe het ruikt op een hobbelende platte wagen, terwijl het bergpad waarover de prinses de wijde wereld in rijdt steeds moeilijker begaanbaar is door de vallende herfstbladeren. En de paardestaart van de koetsier maar heen en weer wiebelen, de wielen piepen en het paleis verdwijnt langzaam uit zicht.
“Ik had nooit gedacht dat de wijde wereld zo mooi zou zijn,” verzucht het prinsesje dan ook.
Zoiets verzin je niet.
Eerst zien. Dan schrijven. Scheelt een hoop denkwerk en het wordt er kleurrijker van dan als je alles verzint.
Jij weet te veel…
Zeg het simpel. Dat werkt beter.
Niks zo moeilijk als schrijven over jezelf, je grootste passie, je eigen bedrijf, je vers opgestarte praktijk of de organisatie waar je dag en nacht mee bezig bent. Dat komt omdat je, zoals ze dat dreigend zeggen in westerns, teveel weet.
Je weet waarom je begon, je weet welke vaardigheden je zwetend en vloekend hebt opgedaan, waar je de mist in ging en hoe je dat toen oploste, wie er allemaal al bij je kwamen om gebruik te maken van je kennis en diensten en hoe leuk dat ging…
Je weet waar je het liefste werkt en wat je eigenlijk zou willen vragen voor je diensten.
Maar wat, gatdakke, wat willen je klanten eigenlijk weten?
Minder.
Ga niet overdrijven. Laat het ze maar zien. Vraag waar ze nieuwsgierig naar zijn. Geef antwoord op hun vragen.
Interessant detail: daarvoor moeten ze je wel hebben gevonden.
Je maakt jezelf vindbaar door op je website, in je folder, je blog, je nieuwsbrief en in je persberichten precies genoeg te vertellen over jezelf.
Tijdens de eendaagse cursus Functioneel Schrijven stel je dat pakketje informatie samen.
Je mede-deelnemers helpen je erbij met feedback op je korte bedrijfspresentatie.
Met het pentagram, de zes W’s (zes? Jawel!) en heel veel professionele schrijftips ondersteun ik je bij het vaststellen van je informatiemateriaal.
Aan het einde van de dag Functioneel Schrijven heb je de basis van al je bedrijfsteksten.
Je hebt bovendien een veel beter beeld van je prioriteiten in je bedrijf. Dat geeft rust. Duidelijkheid. Niet alleen in je teksten, maar ook in je hoofd en je dagindeling.
En op de koop toe heb je ook nog een leuke groep meedenkers ontmoet die je later nog eens kunt vragen om hun feedback als je weer een nieuwe stap gaat nemen met je onderneming.
Workshop: Functioneel Schrijven
Datum: Vrijdag 16 september
Tijd: 10.00 tot 17.00 uur
Plaats: Amersfoort, De Oude Viltfabriek
Kosten: 120 euro, inclusief lunch
Voorbereiding: een simpele mondelinge presentatie van je bedrijf in vijf minuten
Kom. Schrijf je snel in.
Er zijn namelijk nog maar twee plekken beschikbaar omdat we werken met een kleine groep, voor lekker veel aandacht.
Kijk ook even hier voor een beschrijving van de workshop.
Boeken & groeikracht
Van een boek blijf je genieten
Natuurlijk gaat de e-reader het niet winnen van het boek! Want boeken blijven interessant.
Als je ze schrijft.
Als je ze leest.
En als je ze uit hebt.
Wat ermee gebeurt als ze ‘klaar’ zijn heb je niet zelf in de hand. Maar als je er eentje aan het schrijven bent hoef je dat niet alleen te doen. Laat je ondersteunen door een professionele auteurscoach. Een meelezer die aan jouw kant staat en toch kritisch durft te zijn. Daar groeit je boek van, al tijdens het schrijven. En jij als auteur ook.
Boeken geven altijd plezier
al kun je er wel een computer bij gebruiken natuurlijk...
Ook fijn: op het blog van @dagtaak een uitgebreide handleiding over het gebruik van de boekenkast als apotheek. Een heel nieuw licht op ‘boeken lezen’.